Als iemand van jullie op een eventuele reis in Frankrijk tussen Larche en Vars een gele emmer en een plastic zak met vuile was vindt, houden we ons aanbevolen. Balen, dat was het resultaat van het feit dat ik één van onze luiken kennelijk niet goed dicht had gedaan. Dom!! Onderweg bleek het bij een bocht naar links open te klappen. Toen we dat doorhadden was het voor de emmer en de was te laat. We zijn nog wel een eindje terug gereden, maar we waren al anderhalf uur onderweg en je hebt geen idee waar je het verloren hebt. Maar, een geluk bij een ongeluk, de schade had nog veel erger kunnen zijn. Het luik is nog helemaal heel.
Verder was het de dag van de “collen”. We volgen op onze weg naar het noorden de Frans/Italiaanse grens zo dicht mogelijk en het was vandaag een dag de Tour de France waardig. De ene Col na de andere, als de Col de Vars, de Col de Lautaret, de Col du Galibier en als laatste de Col du Télegraphe werden genomen. Het is verbazingwekkend te zien hoeveel mannen er een uitdaging in zien om deze col’s als ware tourrenners te bedwingen. De ene na de andere martelgang omhoog zie je aan de kant van de weg, wat mensen bezielen??
Maar, mooi zijn de Alpen zonder meer.
Het was hoe dan ook mijn dag niet. Ik wilde vroeg stoppen, dus al om goed drie uur op weg naar de beoogde camping. De route was moeilijk te vinden, ja toch, maar dan Deviation! Deviation de ruimte in, twee keer aangegeven en dan niet meer. De weggetjes werden smaller en smaller. Stijl omhoog. De rotswanden waaronder we door moesten rijden lager en lager… maar uiteindelijk hadden we het dorpje gevonden. Zowaar het bord van de camping, nog één weggetje naar rechts… opgebroken. De camping onbereikbaar. Drie kwartier op zoek! Niet getreurd, op naar de volgende.. Het verhaal herhaalt zich. Opnieuw opgebroken straten en omleidingen. Gelukkig zijn we op een gegeven moment zo in de war geraakt, dat Cora uitstapt om de we weg te vragen. Uit het antwoord bleek dat we de ook vanaf de andere kant versperde weg gewoon in moesten rijden, want je kon net tot de camping komen. Bleek zowaar te kloppen. Opnieuw staan we vrij hoog, deze keer zijn sommige bergen waarop we uitkijken zelfs nog besneeuwd.
Verder was het de dag van de “collen”. We volgen op onze weg naar het noorden de Frans/Italiaanse grens zo dicht mogelijk en het was vandaag een dag de Tour de France waardig. De ene Col na de andere, als de Col de Vars, de Col de Lautaret, de Col du Galibier en als laatste de Col du Télegraphe werden genomen. Het is verbazingwekkend te zien hoeveel mannen er een uitdaging in zien om deze col’s als ware tourrenners te bedwingen. De ene na de andere martelgang omhoog zie je aan de kant van de weg, wat mensen bezielen??
Maar, mooi zijn de Alpen zonder meer.
Het was hoe dan ook mijn dag niet. Ik wilde vroeg stoppen, dus al om goed drie uur op weg naar de beoogde camping. De route was moeilijk te vinden, ja toch, maar dan Deviation! Deviation de ruimte in, twee keer aangegeven en dan niet meer. De weggetjes werden smaller en smaller. Stijl omhoog. De rotswanden waaronder we door moesten rijden lager en lager… maar uiteindelijk hadden we het dorpje gevonden. Zowaar het bord van de camping, nog één weggetje naar rechts… opgebroken. De camping onbereikbaar. Drie kwartier op zoek! Niet getreurd, op naar de volgende.. Het verhaal herhaalt zich. Opnieuw opgebroken straten en omleidingen. Gelukkig zijn we op een gegeven moment zo in de war geraakt, dat Cora uitstapt om de we weg te vragen. Uit het antwoord bleek dat we de ook vanaf de andere kant versperde weg gewoon in moesten rijden, want je kon net tot de camping komen. Bleek zowaar te kloppen. Opnieuw staan we vrij hoog, deze keer zijn sommige bergen waarop we uitkijken zelfs nog besneeuwd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten