De laatste dag van deze reis

Het bleek vandaag de laatste dag te zijn van deze reis. Vanochtend zijn we eerst de stad Belfort ingetrokken om het lokale, door Vauban ontworpen, fort te gaan bekijken. Nu, het fort is niet Bel maar wel groot en imposant. In de WW2 hebben de Duitsers om dit, toen al meer dan 150 jaar oude fort, fors slag moeten leveren. Daarna zijn we richting Nederland getrokken. Dat was nog bijna 700 kilometer rijden, dus eigenlijk hadden we verwacht nog ergens te overnachten, maar het vlotte vandaag prima. We zijn voor het eerst niet via Brussel-Antwerpen, maar Luik-Antwerpen gereden. Het kan toeval zijn, maar we hebben nergens enig oponthoud gehad. De paar kilometer omrijden was dat meer dan waard. Om 7 uur waren we weer thuis. Nu opruimen, schoonmaken, foto´s uitzoeken enz. enz. enz.

Iedereen weer bedankt voor het lezen en de reacties. Tot een volgende keer!!

Architectendag

Vandaag rustig verder naar het noorden. Het weer blijft zeer bewolkt. Af en toe regent het, maar van echte stortbuien hebben we geen last. Dit in tegenstelling tot de vele plaatsen en campings waar we de laatste twee dagen zijn, daar heeft het vaak gegoten! We staan vanavond voor de tweede keer niet op het gras maar op een deel van een weg omdat de camper, met haar niet onaanzienlijke gewicht, anders het risico loopt weg te zakken.
We hadden onderweg twee projecten van zeer bekende architecten op het oog. Het eerste is een project van Ledoux, die in 1775 een zoutfabriek heeft gebouwd in Arc et Senans. Het bestaat uit een serie renaissance gebouwen. De fabriek beslaat slechts een beperkt deel van het complex, het grootste deel bestaat uit werkplaatsen, woningen voor de arbeiders, personeel en het grootste is natuurlijk voor de baas. Het is een onwaarschijnlijk en ook wel indrukwekkend complex, maar een ieder die het ziet begrijpt onmiddellijk waarom ze hier in 100 jaar geen cent winst hebben gemaakt. Het is nu mooi gerestaureerd en de gebouwen hebben verschillende culturele functies.
Het tweede project was LaChapelle Notre Dame du Haut van Le Corbusier, gebouwd in 1955 (foto). Dat is een van de gebouwen die ik in mijn jongere jaren zo mooi vond, dat ze eraan bijdroeg dat ik ooit een blauwe maandag architectuur ben gaan studeren. Het is inderdaad een heel bijzonder ontwerp, waarvan de buitenkant via foto’s maar al te bekend is. Leuk die nu in het echt en ook de, eveneens bijzondere, binnenkant te hebben gezien. Het is een leuke dag geworden.

Waterval(t) met bakken uit de hemel.

Opnieuw was het grijs en grauw toen we opstonden, als in een groot deel van Europa. Eerst nog even boodschappen gedaan en toen verder naar het noorden. Vandaag stond een trip door de Jura op de rol. Nu, we zijn er geweest, maar daarmee is dan ook alles gezegd. Het grootste deel van de dag stortregende het en het andere deel reden we door heel laag hangende bewolking. Het lijkt me een heel mooi gebied, maar een nader bezoek zou dat moeten bevestigen. Cora had zich voorgenomen om één van de hoogste watervallen van Frankrijk te gaan zien (65 meter hoog!) en bovendien is het een leuke wandeling er naar toe van een zo’n 2 uur. En ja, wat Cora in het hoofd heeft….. In regenpak gehesen en voor het laatst mijn kapotte en nu dus lekke wandelschoenen aan. Vervolgens, de heerlijk droge en warme camper uit en de natte buitenwereld in. Netjes volgen we de bordjes naar deze reuze waterval. We komen een klein broertje tegen ( 35 meter) en sjokken moedig door, ook het pad doet verwoede pogingen op een waterval te gaan lijken, en dan … komen we op een (andere) parkeerplaats uit waar de bodjes ons weer terugwijzen naar waar we vandaan kwamen. Nadat we op de terugweg het kleine broertje maar op de foto gezet hebben, was wat mij betreft de maat vol. De “grote” waterval moeten we ook maar tijdens dat volgende bezoek vinden. Terug naar de camper en op naar de camping. Hopelijk klaart het weer morgen wat op.

Annecy

Toen we vanochtend wakker werden was het weer grijs en grauw en regende het af en toe. Vandaag stond het plaatsje Annecy op het programma, nog geen 8 kilometer hier vandaan. Het weerbericht was niet erg optimistisch, zeker niet voor later op de dag, dus zodra het stopte met regenen zijn we met de scooter op pad gegaan. Het oude deel van Annecy is erg toeristisch. Maar, eerlijk is eerlijk, het is ook best een leuk en mooi gerestaureerd plaatsje. We hebben er uitgebreid rondgewandeld en heerlijk gelunched. Daarna terug naar de camping, onderweg nog even boodschappen doen en op de minuut nadat we terug waren bij de camper begon het weer te storten. Het regent nu nog steeds! De weergoden zijn ons kennelijk gunstig gezind.

Beide wandelschoenen kapot!

Ja, allebei mijn wandelschoenen zijn na de wandeling van vandaag gesneuveld. Tegelijk! Kan je nagaan wat voor wandeling Cora uitgezocht had. Honderden meters stijgen, stijl bergop over rotsen en stenen en even stijl daarna er weer eraf. Maar, het lunchplekje waar we terecht kwamen was hemels. Een wijds en hoog uitzicht over een deel van het Meer van Annecy, de bergketens erom heen en een eindeloze reeks van parapenten die van een van de bergen af naar beneden dreven en af en toe halsbrekende toeren uithaalden. We hebben er ruim van genoten. Het weer was tijdens de wandeling heel mooi, stralende zon. Maar, tegen de avond hebben de weersvoorspellingen ons uiteindelijk ook bereikt en is het gaan regenen. Hopelijk is het morgen wat beter, want we willen nog naar Annecy zelf.
Toch jammer van mijn wandelschoenen. Zulke heerlijke schoenen en acht jaar wandelplezier in vele continenten…. Triest!

Verder door de Alpen

Opnieuw zo dicht mogelijk langs de Italiaanse grens verder naar het noorden. Als je zo via relatief kleine wegen door de Alpen rijdt schiet je natuurlijk niet op, maar mooi dat het is! Het ene schitterende vergezicht wordt afgewisseld door het andere, de ene pas nog hoger dan de andere. En ja, als er dan nog sneeuw ligt….
Wel opvallend is hoe uitgestorven de meeste wintersportgebieden nu nog zijn. Geen mens te zien, de meeste winkels zijn dicht, geen skilift die werkt. Ben benieuwd wanneer het zomerseizoen hier begint, aannemende dat het begint. Echter, absoluut niet uitgestoven was het vandaag in Val d’ Isère. Daar kwamen we zelfs een omlegging tegen, want de hoofdstraat was afgesloten om Porches op te kunnen te parkeren. Er stonden er al tientallen, we hebben er later nog zeker 100 tot 200 langs zien flitsen. Kennelijk een stop in de een of andere rally of tourtocht (Val d’ Isère: alleen voor Porches natuurlijk). We zijn geëindigd in een plaatsje aan het meer van Annecy. We hadden al wel het idee dat je niet op een dergelijke toeristische plek moest zijn, nu dat klopt! We kregen het laatste plekje op de camping waar een camper als de onze op kon staan, hij is vrijwel vol! Maar, we willen hier in de buurt een wandeling maken en het plaatsje Annecy bekijken. Vanaf deze camping kunnen we er met de scooter zo naar toe. En, bovendien hebben we vanaf deze camping volgens de gids ook nog uitzicht op het meer. Nu, dat klopt! Na naarstig speurwerk kan ik vermelden dat als je op het uiterste puntje van het terras van het sanitairblok gaat staan, je inderdaad het meer kan zien.
Het plan voor morgen zal afhangen van wat het weer ons brengt.

Als iemand van jullie tussen Larche en Vars een gele emmer en een plastic zak met vuile was vindt…

Als iemand van jullie op een eventuele reis in Frankrijk tussen Larche en Vars een gele emmer en een plastic zak met vuile was vindt, houden we ons aanbevolen. Balen, dat was het resultaat van het feit dat ik één van onze luiken kennelijk niet goed dicht had gedaan. Dom!! Onderweg bleek het bij een bocht naar links open te klappen. Toen we dat doorhadden was het voor de emmer en de was te laat. We zijn nog wel een eindje terug gereden, maar we waren al anderhalf uur onderweg en je hebt geen idee waar je het verloren hebt. Maar, een geluk bij een ongeluk, de schade had nog veel erger kunnen zijn. Het luik is nog helemaal heel.
Verder was het de dag van de “collen”. We volgen op onze weg naar het noorden de Frans/Italiaanse grens zo dicht mogelijk en het was vandaag een dag de Tour de France waardig. De ene Col na de andere, als de Col de Vars, de Col de Lautaret, de Col du Galibier en als laatste de Col du Télegraphe werden genomen. Het is verbazingwekkend te zien hoeveel mannen er een uitdaging in zien om deze col’s als ware tourrenners te bedwingen. De ene na de andere martelgang omhoog zie je aan de kant van de weg, wat mensen bezielen??
Maar, mooi zijn de Alpen zonder meer.
Het was hoe dan ook mijn dag niet. Ik wilde vroeg stoppen, dus al om goed drie uur op weg naar de beoogde camping. De route was moeilijk te vinden, ja toch, maar dan Deviation! Deviation de ruimte in, twee keer aangegeven en dan niet meer. De weggetjes werden smaller en smaller. Stijl omhoog. De rotswanden waaronder we door moesten rijden lager en lager… maar uiteindelijk hadden we het dorpje gevonden. Zowaar het bord van de camping, nog één weggetje naar rechts… opgebroken. De camping onbereikbaar. Drie kwartier op zoek! Niet getreurd, op naar de volgende.. Het verhaal herhaalt zich. Opnieuw opgebroken straten en omleidingen. Gelukkig zijn we op een gegeven moment zo in de war geraakt, dat Cora uitstapt om de we weg te vragen. Uit het antwoord bleek dat we de ook vanaf de andere kant versperde weg gewoon in moesten rijden, want je kon net tot de camping komen. Bleek zowaar te kloppen. Opnieuw staan we vrij hoog, deze keer zijn sommige bergen waarop we uitkijken zelfs nog besneeuwd.

De Verdon

Vandaag op pad naar het noorden, voor een groot deel via de Verdon. Eerst naar het bekende meer en dan via de canyon naar de bovenloop. Dat laatste stuk hebben we nog nooit gereden. De canyon was nog even mooi als altijd gelukkig niet zo druk als anders. Daarna via vaak best wel smalle en bochtige wegen verder, de gemiddelde snelheid daalde tot nog geen 30 kilometer per uur. In het plaatsje Allos wilden we een nog kleiner doodlopend weggetje inslaan om te kijken of we het startpunt van één van de wandelingen uit ons boek konden bereiken, een heel mooi ogende nog wel! Helaas, de maximale hoogte bleek 2,10 meter te zijn en dat past lang niet. Maar, we zijn niet voor één gat te vangen dus geparkeerd op een grote parkeerplaats waar in de winter alle skiërs geparkeerd staan en de scooter uitgeladen. Met de scooter de berg op. In totaal moesten we 11 kilometer omhoog, de scooter haalde er 7.5 van en toen zei de tuf-tuf geen tuf meer, het was hem te steil. Tja, dan maar terug, inladen en verder. Een andere keer een andere wandeling! Via de Col d’Allos (2250meter) hebben we het dal van de Verdon achter ons gelaten en zijn we verder gegaan via het dal van de Ubaye. We zijn gestopt op nog geen 6 kilometer van de Italiaanse grens en staan op een prachtige plek midden tussen heel hoge bergen op 1700 meter (zie foto). Genieten, maar ’s avonds wordt het best koud hier!

Hoog gespannen verwachtingen, vallen helaas meestal tegen

Maar voordat we aan de verwachtingen toekomen eerst het verloop van de dag. Het zou een rustige dag worden, dus niet al te vroeg op. Op ons gemak ontbeten en overlegd hoe we de laatste 10 dagen van deze reis zouden gaan doorbrengen. Daarna met de scooter naar Cotignac. Daar hebben we ooit enige tijd met de kinderen doorgebracht, helaas is het toeristisch gehalte inmiddels fors toegenomen. Het centrale plein is ten onder gegaan aan de terrasjes. Echter, met de salades die we er voor lunch kregen was niets mis. Tegen de tijd dat onze lunch verorbert was, waren de winkels dicht dus terug naar de camping. Boekje lezen, beetje rommelen en vervolgens opnieuw op pad met de scooter, nu naar Salernes. Daar vonden we een supermarkt die wel open was, we kunnen er dus weer even tegen. Het hoogtepunt van de dag moest het diner bij Luc et Gertrude worden. We bestelden na uitgebreid overleg niet het meest uitgebreide menu, maar één niveau lager. Slechts vijf gangen dus. Met het eten was niet veel mis, maar het tempo waarin de gangen elkaar opvolgden was echt veel te snel. Het ene was nauwelijks op, of het volgende werd opgediend. Dat was bij de drie gangen lunch van gisteren geen probleem, maar nu…? Viel niet mee! Op het einde nog een praatje gemaakt met wie we dachten dat “Luc”zou moeten zijn. Dat bleek te kloppen, evenals het feit dat zijn dochter de zaak overgenomen heeft, maar niet van hem. Er hebben anderen in gezeten die het niet gered hebben en pas vier maanden geleden zijn ze opnieuw begonnen. Om hier een zelfde succes van te maken, moet er nog wel het een en ander gebeuren.

Chez Luc et Gertrude!!!

Na een innig afscheid van Jan, Cobi en Evelien op naar Chez Luc et Gertrude. Dat is een restaurant dat we zeker al 15 jaar geleden hebben ontdekt. Het ligt in the big city of Silans la Cascade, voor de wat minder aardrijkskundig onderlegden onder ons, dat ligt tussen Cotignac en Salernes in de Provence. Het restaurant beviel ons destijds zo goed, dat we er met de kinderen als we maar even in de buurt waren teruggegaan zijn. Op één vakantie zijn we hier zelfs eens vier dagen gebleven om alle vier de verschillende menu’s te proberen!
Het was zeker zo’n 10 jaar geleden dat wij hier voor het laatst waren, maar Silans ligt slechts 70 kilometer van St Raphaël dus… proberen!
Omdat het dus niet ver was kwamen we om12.30 aan in Silans. Hier werd het restaurant al snel terug gevonden, al was het maar wegens gebrek aan andere gebouwen. Eigenlijk wilde ik er ’s avonds gaan eten, maar Cora stelde voor direct te gaan lunchen. Nu, Luc is er nog wel maar kookt zelf niet meer, Gertrude is al helemaal verdwenen en zo te zien opgevolgd door haar dochter (esthetisch zeker een verbetering) , maar het eten…. was ouderwets. We hebben het kleinste drie gangen menu genomen en een flesje wijn, maar lekker. We hebben direct voor morgenavond gereserveerd, zijn naar de vlakbij gelegen camping gereden en hebben vanmiddag uitgebuikt.

Wandelen

Na niet al te rijp beraad is gisterenavond besloten dat we vandaag een wandeling zouden gaan maken, wel 40 kilometer hier vandaan. Na onszelf moed te hebben ingedronken met koffie en lekkere dingen, op pad. Het was maar goed dat we een navigatieapparaatje bij ons hadden, anders zouden we het startpunt van de wandeling nooit gevonden hebben. Althans, het was maar goed? Als we de wandeling niet hadden gevonden had me dat 4 uur lang echt steile paden af en ook vrij steile paden op gescheeld en zeker 20 muggenbulten. We kwamen op een gegeven moment tussen zulke grote aantallen muggen terecht dat je om je heen bleef slaan. Je doodde er honderden maar helaas niet allemaal. Ik ben nooit de snelste de berg op, maar deze keer vloog ik naar boven om deze beesten te ontlopen. Verder was het overigens een erg leuke mooie en al keuvelend met Evelien ook een gezellige wandeling. Op de terugweg nog wat gedronken op een terrasje met een fantastisch uitzicht. Voor de rest van de dag het recept van gisteravond herhaald. Morgen gaan we weer verder, landinwaarts. Het is een hele leuke tijd geweest met Jan, Cobi en Evelien. Bedankt!

Jan, Cobi en Evelien

Rustig op weg naar St Raphaël. Omdat we alle tijd hebben is er een omweg via Cannes gepland, zo kunnen we langs de mooie kustroute rijden en missen we de drukte van Frejus. Het plan werkte bijna helemaal, behalve dat we op een gegeven moment onder een tunnel doormoesten van 3 meter hoogte. Oeps, wij zijn 3.25. Dat kwam met wat omrijden goed. De kustroute is inderdaad heel mooi, vooral voor de vele kleine cabrio’s en sportwagens, beduidend minder voor campers van ons formaat, maar om 4 uur stonden we op de camping waar we drie weken geleden van vertrokken. Terug van weggeweest! Eerst rondkijken of Jan, Cobi en Evelien er wel zijn, want het nadeel van verrassen is dat je niet even kan informeren of ze misschien verkast zijn. Maar nee, hoor! Nog geen 100 meter liepen we de camping op of we zagen hun De Waard tent, jullie weten waarschijnlijk wel, dat zijn die oerdegelijke mooie Nederlandse tenten. Niet te missen. Nu, we stonden bijna in de voortent voordat we doorhadden dat het niet de tent van Jan en Cobi was. De auto was weliswaar donkerblauw, maar van een ander merk. Verder gezocht en zowaar, ze stonden inderdaad nog op de camping. De tent, de auto, de drie fietsen, het klopte helemaal. Alleen waren ze er zelf niet. Niet ver ervandaan was een plek waar wij de camper neer konden zetten. Nauwelijks waren we geïnstalleerd of we hoorden Cobi in de verte zeggen: “kijk zeg, ook een Nederlandse LMC” (LMC is het merk van onze camper). Een seconde later keek Evelien om de hoek… toch apart zo’n ontmoeting buiten Nederland en erg leuk. Zo leuk dat het gisteren te laat geworden is om weblogs te schrijven of wat dan ook. Waar we gegeten hebben raden jullie vast nooit.

Honderden kano’s

De honderden kano’s die we onderweg tegenkwamen, uiteraard met een auto eronder, was het enige bijzondere van vandaag. Ergens moet er een geweldig groot kano evenement zijn. We zijn een stuk opgeschoten richting Zuiden, we staan nu op een camping onder Lyon. We hebben besloten om ons oorspronkelijke plan weer op te vatten om de Provence opnieuw te gaan verkennen. Maar omdat onze vrienden Jan en Cobi, met dochter Evelien inmiddels op de camping in St Raphaël staan waar wij drie weken geleden waren, kunnen we natuurlijk niet nalaten daar ook nog even langs te gaan. We hebben al zoveel ontmoetingen gehad met vrienden, daar horen Jan en Cobi zonder meer bij! Als alles goed gaat zien we ze morgen!

Noooooit opscheppen over het weer.

In een wilde bui schreef ik gisteren nog dat de buien steeds aan ons voorbij gingen, zo moet je de goden natuurlijk nooit uitdagen. Vannacht begon het te regenen en vanmorgen stortte het. Maar goed dat ze hier niet alleen een wasmachine, maar ook een droger hebben anders was de wasdag verregend. Verder valt er van vandaag niet al te veel te melden. Het weer is de gehele dag wisselvallig. Er is hier een ware vissersrage losgebarsten. In geen drie dagen ooit een visser gezien, nu staan er velen al de hele dag langs de kant, in hun bootje of met lieslaarzen aan in het water. Toen we opstonden waren sommige er al, er komen er nog steeds bij. Heel vreemd, misschien is er hier een seizoen geopend of mag men alleen op vrijdag vissen of zoiets. Opvallend is dat er veel gevangen wordt en dat elke vis, hoe klein dan ook, wordt meegenomen. Jammer en dom, dat zullen nooit grote vissen worden.
We hebben dit gebied nu wel even gezien en reizen morgen verder richting zuiden.

Naar de oudste stad van Duitsland, Trier

Vandaag met de scooter naar de oudste stad van Duitsland, Trier. Aan de andere kant van “onze” rivier ligt Duitsland. Niet ver van hier kunnen we erover en binnen 20 kilometer waren we in Trier. Deze stad is ooit door de Romeinen gesticht en toen al erg groot geworden, 70.000 inwoners was in die tijd gigantisch. Maar, het was dan ook het regeringscentrum over het westelijke deel van het Romeinse rijk, zeg maar Spanje/Portugal, Gallië en Engeland. Daarvan zijn best mooie en ook erg grote gebouwen overgebleven, zoals velen van jullie uit ervaring zullen weten. Voor ons was dit het eerste bezoek aan Trier, een plezierig bezoek. Het was buitengewoon druk in de stad, misschien omdat er nu zowel studenten als toeristen zijn. Om 1 uur was er in de binnenstad geen tafeltje meer te vinden om iets te eten of te drinken, terwijl er toch echt een geweldig groot aantal eettentjes zijn. Je moet er niet aan denken hoe druk het hier in het hoogseizoen zal zijn. We hebben de belangrijkste gebouwen bezichtigd, maar voor de foto toch gekozen voor een plaatje van het grote plein. Na een late lunch, zijn we weer langs de Moezel terug richting camping gegaan. Het weer was opnieuw prima, onwaarschijnlijk als je de weerberichten uit de omgeving hoort. Morgen wasdagJ, daarna kijken we verder.

Pittige maar mooie wandeling

Op tijd met de tuf tuf op weg naar Consdorf, het startpunt van de wandeling van vandaag. We hadden de scootertocht zo uitgezet dat we via kleine weggetjes door een mooi glooiend landschap reden, echt alleraardigst. De wandeling van vandaag viel mee, en tegen. Het wandelgebied heet hier lokaal “Klein Zwitserland”, maar dat zegt niet zoveel. Daar liepen we een jaar geleden ook al, maar toen lag het in Normandië. Dit was van een heel ander kaliber, en van een glooiend landschap was geen sprake meer. Op zich was de wandeling niet eens zo lang, 12 kilometer, maar we hebben er meer dan 4 uur over gedaan! De enige rechte stukken waren de paar wegen die we overstaken en verder was het op en neer. De belangrijkste bijzonderheden waren een oneindige variëteit aan rotsformaties waar we meestal langsliepen, maar soms ook via nauwe spleten in de rotsen doorheen moesten lopen. Het was zeker een van de mooiste wandelingen tot nu toe, maar poe poe… We hadden de scooter tegenover het terras van een café geparkeerd – regeren is vooruitzien – waar we na terugkomst neerzegen. Het bestellen had nog wel wat voeten in de aarde want de serveerster bleek uit Portugal te komen en te vinden dat wij die taal dus machtig moesten zijn (later bleek dat er vooral Portugezen naar dit café kwamen. De Portugezen zijn al vele jaren verreweg de grootste groep buitenlandse arbeidskrachten in Luxemburg). Een bier bleek ze echter te vatten en die smaakte als weinig andere ooit hebben gedaan.
Het weer was opnieuw prima, dus blijven we nog even in dit gebied.

Door Luxemburg naar Echternach

We vertrokken vanochtend in wat grijs en grauw weer van de camping, maar dat klaarde later geheel op. Eerst zijn we naar Schengen gereden, het drielandenpunt tussen Luxemburg, Duitsland en Frankrijk en de plaats waar het roemruchte Schengen-verdrag werd getekend.
Daarna zijn we langs de Moezel naar het noorden gereden, een heel mooie route.
Nog voor de lunch stopten we op de camping van Born. (Het is echt een klein landje en voor dat je het weet ben je er doorheen gereden). Dit punt is zorgvuldig uitgezocht om er vandaan met de scooter enkele uitstapjes te gaan maken. De camping zelf viel alleszins mee, we hebben een prachtige plek, zo aan de rivier. Het eerste uitstapje hebben we inmiddels ook gemaakt. Dat was naar Echternach, jullie weten wel, van de processie! Best een aardig plaatsje. Het weer zal morgen bepalen wat we gaan doen.

Luxemburg stad

Vanochtend met de scooter naar Luxemburg stad, nog geen 6 kilometer vanaf de camping. Het is een stad waar wij altijd aan voorbij gereden zijn, als vele anderen, deze keer niet! Wat vonden van de stad? Nu, dat is niet zo gemakkelijk onder woorden te brengen en natuurlijk erg persoonlijk. De “oude”stad is al meer dan 1000 jaar geleden gesticht, maar daar is niet al te veel meer van te zien. Het is ooit een vestingstad geweest, maar de in “niet moderne stijl” gebouwde nieuwbouw maakt dat daar erg weinig meer van te zien is. Het heeft best een aantal mooie oude gebouwen, maar het grootste deel van de gebouwen is dat niet en bovendien totaal oninteressant. Het blijkt dit jaar culturele hoofdstad van Europa te zijn, het is meer een bouwplaats. Je moet je in allerlei bochten wringen om te voorkomen dat je niet de een of ander hijskraan in het beeld krijgt, zoveel wordt er gebouwd. Maar, de belangrijkste impressie die de stad bij ons naliet was er één van gebrek aan sfeer. Dit ondanks dat het mooi zonnig weer was en alle terrassen gevuld waren. Een gek gevoel!

Luxemburg

Opnieuw werden we om 7 uur gewekt door een geweld aan lawaai van kerkklokken. Deze keer hebben we ons als goede recalcitrante Nederlanders gedragen en draaiden we ons na afloop weer om. Voor het eerst uitgeslapen tot 9 uur!
Verder valt er over vandaag niet al te veel te melden. We zijn via kleine weggetjes naar de stad Luxemburg gereden waar we ’s middags vroeg al aankwamen op de geplande camping. Dat was maar goed ook, want snel nadat we aankwamen begon het te onweren en te storten en de camping loopt met de minuut sneller vol. De camping ligt niet ver van de NZ route die door Luxemburg loopt en is kennelijk een gewilde overnachtingplaats. Bijna iedereen hier is reguliere gast en komt kennelijk regelmatig langs. Morgen weer en weder dienende gaan we de stad in.

Nijver volk die Luxemburgers

Als je de klokken op zaterdag om 7 uur ’s ochtends al tien minuten laat luiden om iedereen zijn bed uit te krijgen ben je vast een nijver volk. Voor de paar minder gemotiveerden en misschien de toeristen die toch ook aan het geld besteden moeten worden gezet, doen ze het geheel om 7.15 nog een keertje over. Ik verzeker jullie, dan ben je echt wel wakker want die klokken klinken heel luid in zo’n dal als waar we zitten.

Het weer was vanochtend nog grijs en grauw, we zijn blij dat we onze scootertocht gisteren al hebben gemaakt. Maar, het is goed weer voor de musea. Het eerste betreft een beroemde fototentoonstelling “De Family of Man”. Deze is in 1955 samengesteld in het Museum of Modern arts in NY en heeft daarna vele jaren de wereld rondgereisd en is door vele miljoenen mensen gezien. Uiteindelijk is hij hier in Clervaux geëindigd, mede omdat de samensteller een Luxemburger van geboorte was. Het gaat te ver hier in te gaan op de tentoonstelling zelf , maar als je in de buurt bent is het de omweg zeker waard. Na een lunch van Luxemburgse crêpes die hier met Grand Marnier worden geserveerd, zijn we naar het museum geweest dat gewijd is aan het Ardennen offensief of ook genaamd “the battle of the bulge”. Dit was het laatste grote offensief van de Duitsers in WW2 en vond plaats in december 1944 en speelde zich in deze streek af. Het doel was door de Amerikaanse linies te breken, Antwerpen te heroveren en de Amerikaanse troepen in Zuid-Nederland af te snijden. Uiteindelijk mislukte het offensief, maar niet na een aantal heroïsche gevechten. Ik wist er niet al te veel van en vond het interessant er meer over te weten te komen. Ook bijzonder hier weer namen van commandanten tegen te komen die we vorig jaar in Normandië ook zagen.
Toen we het 2e museum uitkwamen was het weer opgeklaard en straalt het zonnetje weer.
Morgen verder Luxemburg in.

Terug in Nederland

Terug in Nederland, althans dat lijkt er hier in sommige opzichten wel op. We zitten net over de grens met Luxemburg, in het stadje Clervaux. Mooi stadje? Ja! Toeristisch? Ach, je wordt in de winkels in het Nederlands te woord gestaan, de menu’s worden ook in het Nederlands gesteld, er rijden hier vele tientallen Nederlandse auto’s rond en de voertaal op de camping is Nederlands, maar verder valt het best wel meeJ. Onze ervaringen met Luxemburg beperken zich tot een cursus wildwaterkanoën vele jaren geleden en verder kennen we dit land niet. Kennelijk komen er hier heel veel Nederlanders, op zich niet gek want het is best een mooi gebied en vlak bij huis. We zijn wel erg blij hier in het voorseizoen te zijn, met het hoogseizoen moet je dat vast niet doen.
Omdat we vandaag niet ver hoefden te rijden waren we hier al voor de middag, dus nog tijd over voor iets leuk. Deze keer iets sportiefs, een 50 kilometer lange fietstocht! Helaas hebben we onze fietsen niet bij ons, dus moesten we ons behelpen met de scooter. Dat heeft ook best wel een paar voordeeltjes hoor, bergop bijvoorbeeld en dat doe je hier bijna altijd! Het vinden van de juiste routes ging niet altijd over rozen en zelfs met de scooter deden we er bijna drie uur over. Je krijgt ter plekke spierpijn als je bedenkt hoe dat op de fiets geweest zou zijn!Gelukkig waren we nog net voor een forse onweersbui binnen, de eerste regen sinds we weg zijn
We zitten in Clervaux vooral omdat er twee musea zijn die we willen zien (in het gebouw op de foto), daar gaan we morgen naar toe.

Ik ben bang dat…

Ik ben bang dat dit een saai blog zal worden want ik kan niet anders dan in herhaling vervallen. Het weer is nog steeds goed, dus met de scooter naar het startpunt van een nieuwe wandeling. Nog vrij snel gevonden ook. De wandeling was leuk, afwisselend en door een heel mooi gebied. De Hoge Venen hier zijn voor wandelaars echt een aanrader! Dat kan ik naar eer en geweten zeggen, want een echte wandelaar ben ik niet, maar vandaag heb ik genoten. Daarna wat boodschappen doen, beetje lezen, borreltje, eten… en de dag zit er alweer bijna op. O ja, en het weblog natuurlijk nog.
Morgen gaan we verkassen, maar niet al te ver. Noord Luxemburg is het doel.

Jeugdherinneringen

Toen Cora gisteren de kaart van de omgeving bekeek viel haar oog op een plaatsje in Duitsland, niet al te ver hier vandaan, Monschau geheten. Aan het eind van de vijftiger jaren is Cora daar met haar ouders geweest en heeft het een diepe indruk achtergelaten, met haar vele hoge vakwerkhuizen die of langs de twee riviertjes of tegen de berghellingen aan zijn gebouwd. Ook haar ouders waren onder de indruk, want jarenlang heeft er een foto van het dorpje in huis gehangen.
Wij vanochtend op de scooter naar Monschau. Goed 20 kilometer, dus prima te doen en nog een leuke tocht ook. Nu, Monschau is er nog steeds en de vakwerkhuizen ook. Het enige probleem is dat inmiddels één op de twee huizen een restaurant is geworden en de tussenliggende iets anders verkopen. Het toerisme heeft gewonnen en het soort toeristen dat er rondloopt…., nou nee. Gelukkig waren er nog niet al te veel! Het enige positieve dat ervan te melden is dat we er een onverwacht heerlijke forel als lunch hebben gegeten met een fantastisch glaasje Duitse droge witte wijn. Dat alleen al maakte de trip de moeite waard.Het weer lijkt goed te blijven, dus morgen is het plan opnieuw een wandeling te gaan maken.

Loeiende koeien

Loeiende koeien wekten ons vanochtend. Gelukkig zijn Belgische koeien – net als de Belgen zelf – welopgevoed, dus begonnen ze pas om 8 uur ’s ochtends.
We hebben hier geen bakkertje in de buurt, dus hadden we gisterenavond de scooter al te voorschijn gehaald. Heerlijke broodjes gehaald en lekker ontbeten. Het weer was prima, dus op naar de eerste wandeling. Met de scooter op pad naar het startpunt. Dan zie je pas hoe mooi de streek hier is. Over de grote weg misschien 3 uur rijden van huis, maar je bent echt in het buitenland. Heuvel op, heuvel af. Op het einde werd het zo stijl dat we bijna niet meer vooruit kwamen, maar we haalden het. Het weg laten halen van de snelheidbegrenzer heeft zijn nut bewezen!
We hebben vervolgens een erg leuke, mooie en afwisselende wandeling gemaakt van 3 ½ uur. Net mooi. Via een andere bochtige route terug naar de camping, opnieuw echt prachtige plekjes en uitzichten. Als het weer zo blijft, blijven wij hier ook nog even. Morgen gaan we dan met de scooter de Duitse grens over. Wordt vervolgd.

Weer op pad

Een kort verblijf in Nederland met niet alleen het trieste moment van de begrafenis, maar ook een hele leuke avond met ons “jaarlijkse eetclubje” waar we eerder voor hadden afgezegd maar waar we nu opeens wel aanwezig konden zijn.
Na uitgebreid het Europese weerbericht bestudeerd hebbende besloten we gisterenavond weinig haast te gaan maken met het opnieuw afzakken naar het zuiden. Hoe zuidelijker je gaat, hoe minder florissant het weerbericht is. We zijn vandaag dan ook wel 6 uur onderweg geweest, maar door de kleine wegen waarop we veelal reden, niet verder gekomen dan Waimes. Dat is een plaatsje in het Belgische natuurgebied de Hoge Venen, hetgeen niet al te ver onder Luik ligt, nog geen 300 kilometer van huis.
Het eerste doel is bereikt, we hebben vandaag prima weer gehad. Bij aankomst konden we nog even een korte wandeling in de buurt maken (op de foto zie je de camper in de verte staan), morgen gaan we “weer en weder” dienende een echte wandeling maken want het is hier een hele mooie streek en een eerste klas wandelgebied.

Weer thuis (tijdelijk hopen we)

We hebben vandaag zonder problemen het 2e stuk van St Raphaël naar Nederland afgelegd. Om 6 uur waren we thuis. Het is lang geleden dat we twee dagen achtereen over de Franse tolwegen gereden hebben. Het meest opvallende verschil met vroeger is het enorm toegenomen aantal vrachtwagens, de rechter baan behoort hen overtuigend toe. Ook het succes van het vergrote Europa rolt aan je voorbij. De vrachtwagens komen echt overal vandaan. Kroatië, Slovenië, Hongarije, Roemenië, Letland, Litouwen, Polen, een verdwaalde Tsjech en dan natuurlijk de al lang bekende landen. Je vraagt je af hoe het aanbod van zoveel verkeer op termijn verwerkt moet gaan worden. De meeste van de bovenstaande landen zijn pas net lid?!

De begrafenis van onze tante Adrie blijkt zaterdag te zijn. Het huidige plan is om maandag a.s. weer te vertrekken. Het weblog zal dan weer worden opgepakt. Tot maandag dus computerstilte.

Rommelige tocht, maar met onze neus voor restaurantjes….

Het eerste deel van de terugtocht naar Nederland verliep ronduit rommelig. Het duurde best wel even voordat we ons door de drukte van St Raphaël en Fréjus hadden geworsteld en de tolweg bereikten. Daar bleek dat de mistral bepaald nog niet was gaan liggen, de ene na de andere zeer forse windstoot teisterde het verkeer. 90 tot 100 kilometer per uur was echt de maximum snelheid. Tel daarbij op files in en bij Lyon en het zal duidelijk zijn dat we niet zover gekomen zijn als we hadden gehoopt. Bij Beaune zijn we gestopt, dat heeft een camping die niet al te ver van het centrum afligt. ’s Avonds zijn we dan ook de stad ingelopen om een restaurantje te vinden. Na een ruim tochtje langs de restaurantjes in de binnenstad deed iets (o.a. de menukaart) ons besluiten in een kelder restaurantje af te dalen. Beaune ligt in het hart van Bourgondië, en Bourgondisch hebben we er gegeten. Het eten was fantastisch, met als resultaat dat we ons naar de camping terug moesten rollen. Nog even het weblog en de mailtjes, en dan plat…

Trieste dag

We waren gaan slapen zonder de luifel in te draaien. Fout! Om twee uur ‘s nachts begon het zo hard te waaien, en de luifel te klapperen, dat we in de storm buiten aan het werk zijn getogen. Maar goed ook, want bij onze buurman is de luifel compleet over zijn camper gewaaid en vernield. En hij had zijn zaakjes nog wel zo goed voor elkaar! Een hele grote camper, aanhangwagen met Smart erop, zijn luifel uitgeklapt en met windschermen een heel fort gebouwd om de camper. Tja, het waait hier dan ook echt hard. Ook nu nog, de camper schudt heen en weer. Het zal de Mistral wel zijn. Geen tochtje met de scooter, je waait zo de weg af met deze windvlagen.

Zojuist ontvingen we via de mail een triest bericht. Tante Adrie is, overigens niet geheel onverwacht, overleden. Tante Adrie heeft voor Cora in haar jeugd heel veel betekent en er is altijd een innig contact gebleven. We rijden dan ook terug naar Nederland om de begrafenis bij te wonen.

Wandeling langs de kaap.

Vandaag hebben we vanuit de camping de wandeling langs de kaap gemaakt die Roy en Marijke aanraadden. Het was inderdaad een prachtige wandeling, langs een steeds hoger gelegen pad met het ene na het andere mooie uitzicht. Rondom het eilandje op de foto, lagen vele bootjes, vrijwel allemaal vol met duikers. Het moet vast een heel bekende duiklocatie zijn want ook op onze camping zit een duikschool en verblijven er tientallen duikers. En dan ligt mijn duikbrevet thuis!! Echter, dat dat niet alleen pret is bleek wel toen we langs het haventje liepen, waar een ambulance bezig was een aan de zuurstof liggend slachtoffer van een duikongeval in te laden. Ook vorig weekend was het hier mis, zo vertelde Roy. Toen landde er zelfs een helikopter om een duiker op te halen.
Na een goed uur klimmen en klauteren daalden we aan de andere kant af naar Tiki, een leuk ogend restaurantje. Tja, en dan kan je om 12 uur natuurlijk niet iets anders doen dan de Fransen zelf, ofwel lunchen. Opnieuw heb ik het advies van een “van Diem” gevolgd, de Salade de chevre chaude. Heerlijk. De terugweg viel ondanks het glaasje wijn mee maar, we waren dan ook heel bescheiden geweest. Terug op de camping verwonderden we ons over de nog meer toegenomen drukte. Het is echt een hele grote camping, maar nu is hij vol. Het weer was, opnieuw tegen de voorspellingen in, prima. Maar tegen het eind van de middag begon het toch wel erg hard te waaien. Ik vraag mij op dit moment af ik de luifel voor de nacht al dan niet zal indraaien, ondanks de stormband die er omheen zit.
Morgen is het plan op de scooter de kust verder te verkennen.

Pinksterweekend.

Nu, je kan wel merken dat het Pinksterweekend aangebroken is. De camping begint al vanaf negen uur vanochtend vol te lopen met Fransen en Duitsers (je vraagt je af waar die laatsten de nacht hebben doorgebracht). Er is nu geen goede standplaats meer te krijgen, de bezetting is in één dag vrijwel verdubbeld. Wij staan gelukkig op een prima plaats, met een mooi uitzicht over de baai (foto). De plek van Roy en Marijke, die vanochtend om 7 uur vertrokken, was om 9 uur alweer bezet. Je kan goed merken dat je aan de kust zit, daar gaat altijd een grote aanzuigende werking vanuit. Opvallend is het grote aantal kinderen dat er is, kennelijk hebben die in deze twee landen een week of zo vrij.
Het weer was het grootste deel van de dag zwaar bewolkt, maar regenen deed het niet en aan het einde van de middag liet de zon zich weer zien.

Dagje luieren aan het strand.

Vandaag een mooie dag, veel zon en de voorspelde regen bleef uit. Cora heeft zelfs enige uren aan het strand gelegen en gezwommen. ´s Avonds met een etentje weer afscheid genomen van Roy en Marijke, die gaan morgenochtend om 7 uur weer richting Nederland.

St. Raphaël

Op ons dooie gemak zijn we vandaag naar St Raphaël afgezakt. Dat was niet echt ver weg, om 2 uur waren we er dan ook al. Snel hadden we Roy en Marijke gevonden, we liepen er recht op af. Aanmerkelijk minder snel ging het inchecken hier. Bijna drie kwartier staan wachten, met niet meer dan twee mensen voor ons. De mevrouw achter de balie heeft ongetwijfeld haar roeping misgelopen. Er moet hier in Frankrijk vast wel een overheidsbaan zijn waar traagheid echt gewaardeerd wordt. We werden gered doordat erg nog een tweede dame kwam helpen, toen waren we in 5 minuten binnen. We hebben een mooie plek aan de rand van de camping, met uitzicht op zee en directe toegang tot het strand. We zijn dan ook van plan hier een tijdje te blijven. ’s Avonds heel gezellig geborreld en met de scooters naar een leuk restaurantje in het volgende dorpje gegaan, waar we aan het strand bij de zonsondergang heerlijk gegeten en veel gelachen hebben. Het weer was opnieuw de hele dag prachtig.

Een gewone Hollandse jongen

Een gewone Hollandse jongen, zou ik graag willen zijn wat wandelen betreft. Gewoon door ons vlakke land en niet berg op en berg af zoals vandaag. Cora had een mooie wandeling uitgezocht, in Goult. Niet lang, maar 8 kilometer. Dat je er 3 ½ uur voor uit moest trekken, boezemde haar geen vrees is. Vanaf nu mij wel! Met de camper via binnenweggetjes naar Goult, een heel mooi boven tegen een berg aangeplakt dorpje. Het eerste deel van de wandeling gaat dus, je raadt het, bergaf. Lijkt makkelijk? Nu, deze keer niet. De kaart plus routebeschrijving en de signalering van het pad blijken niet te kloppen. We komen op een zeer stijl deel terecht, loodrecht naar beneden over rollende keien. Goed voor de training van het reactievermogen, maar vermoeiend!! Beneden in het dal aangekomen na een paar honderd meter weer een klim de volgende berg op. Een stijgingspercentage van meer dan 40 procent. Afzien! Als je daarbij voegt dat de temperatuur tot boven de 30 graden steeg laat de verdere tocht zich raden. Zelfs bij Cora dimt het licht aan het einde van de tocht als we terugklimmen naar Goult, kan je nagaan hoe duister het tegen die tijd bij mij was. Heerlijk de camper weer te zien, heerlijk!
We hebben in de buurt een camping gevonden. Het is een mooie schaduwrijke camping. Dat is meestal prima, maar deze keer wat minder omdat tussen veel bomen de satellietontvanger het vaak laat afweten. Toch hebben we een plaatsje gevonden waar hij wel werkt zodat ik vanavond de CL finale kan zien. Goede investering zo’n systeem, het is de eerste keer dat we TV kijken deze reis.Morgen op naar de kust, naar Roy en Marijke.

Orange

Vandaag naar de stad van onze Oranjes. Voor het eerst deze reis de scooter uit de garage en op pad. Die scooter is echt een uitkomst als je zag hoe we moesten zigzaggen om in “Centre Ville” te komen, maar we hebben het gevonden. Bij de Tourist Information een kaart van de stad, een apart “Oranje” boekje voor de Nederlanders en we waren in business. Orange heeft weinig Oranjes meer te bieden omdat het meeste tijdens de godsdienstoorlogen door de katholieken is vernietigd. Een Protestantse enclave had hier uiteindelijk geen enkele kans hoe groot en sterk het fort van de Oranjes ook was.
Wat wel bewaard is gebleven zijn o.a. twee indrukwekkende monumenten uit de Romeinse tijd. Een Triomfboog en het Theater. Vooral dat laatste is imposant. De rechte kant is meer dan 100 meter lang en bijna 40 meter hoog, de cirkel van zitplaatsen meer dan 100 meter in diameter. Er konden 9.000 mensen zitten! Het geheel is heel goed bewaard gebleven, beter dan welk ander theater dan ook in de westerse wereld (voor betere moet je in Turkije of Syrië zijn. We hebben er, een beetje tot onze verbazing, anderhalf uur doorgebracht, mede door een heel interessante audioguide.
Daarna liep het theater vol, de Franse lunchpauze was afgelopen, dus de hoogste tijd dat wij die gingen houden. De maaltijdsalades zagen er hier zo goed uit dat zelfs ik ervoor ben gezwicht. Ik moet toegeven, het was “niet slecht”.
Op tijd terug om nog een uurtje te lezen, morgen staat een echte wandeling op het programma. Het weer was vandaag weer prima.

Luilakken

Toen we de wekker gisterenavond niet zetten lag het al en beetje voor de hand, het wordt vandaag een dag van luilakken (misschien een paar dagen te vroeg, maar ala). Laat opstaan, op ons gemak ontbijten. Wel wat boodschappen doen en een wasje, maar verder lekker lezen. Een heerlijk rustig dagje. Orange wordt dus morgen.

Klompendansen

Na afscheid genomen te hebben van Wim en Marja vertrokken we vanochtend verder richting zuiden. We hebben geen haast, dus na een paar kilometer snelweg om Clermont Ferrand te ontwijken namen we weer de kleinere wegen. Onze route bracht ons vandaag door de departementen Puy de Dôme en de Ardeche. Het is lang geleden dat we hier rondreden, maar wat is het hier mooi zeg! Jammer, maar begrijpelijk, dat hier dan ook zo verschrikkelijk veel mensen naar toe gaan. Dat was 30 jaar geleden al het geval, maar nu nog steeds. Het was best druk met onwaarschijnlijk veel campers. Het leek wel of elke Franse camper vandaag op de weg was. Uiteindelijk zijn we gestopt in Jonquieres, een plaatsje binnen scooterafstand van Orange. Dat willen we morgen of misschien overmorgen gaan bekijken. Vandaag veel heel lange files om ons heen met Fransen die van een lang weekend in het zuiden op weg waren naar huis (voor sommige wordt het een extra lang weekend als je zag hoe vast het verkeer op de N-wegen stond). Wij reden de goede kant op en hadden er niet al te veel hinder van.
In “ons” dorp was er een groot feest met allerlei standjes en optredens. Natuurlijk hebben we er een kijkje genomen. Ook hier hebben ze klompendansen!

Wandelen in de zon

Toen we wakker werden zagen we voor het eerst deze trip de zon. Hoera, heel welkom vandaag, want we gaan met zijn vieren wandelen in Gannat. Dat is een plaatsje dat ongeveer 20 kilometer van Vichy afligt. De wandeling is een mooie eerste oefening, niet al te veel klimmen en maar 12 kilometer lang. Het bleek een schitterende wandeling te zijn door een heel afwisselend gebied. We hebben ervan genoten (zie foto).
Na wat boodschappen gedaan te hebben om de inwendige mens niet in de steek te laten, was er nog tijd over voor een partijtje bridge. ’s Avonds terug naar het restaurant van gisteren. We hadden gereserveerd en dat was maar goed ook, want in de loop van de avond liep het helemaal vol. Opnieuw hebben we geweldig gegeten, ik kan me nu niet voorstellen morgenochtend een ontbijt te kunnen eten. Wat was dit een fantastisch advies van de campingbaas. Even kwam de gedachte op hier nog twee dagen te blijven om alle voor en hoofdgerechten van het menu te kunnen proberen, maar toen werden we door het weer tot de orde geroepen. Het begon te bliksemen en wat later te plenzen. We zijn weer ingehaald door de regen, morgen dus verder op weg naar het zuiden.

Vichy

Om 9 uur zouden we eigenlijk ontbijten, maar dat duurde nog wel even want eerst maakten we een rondje door de tuin. In tegenstelling tot gisteren was het nu droog en windstil. Erg leuk om zoveel verschillende bomen te zien die nu nog gemakkelijk van elkaar te onderscheiden zijn omdat ze ruim van elkaar geplant en nog niet echt uitgegroeid zijn. Ik ben geen bomenman maar Acers hebben zeker een streepje voor bij Hans. Er staan er wel 20 verschillende soorten. (dat weet ik natuurlijk alleen omdat er overal bordjes bij staan).
Na een heerlijk en uitgebreid ontbijt, zowaar buiten!, werd de motor weer gestart. Op naar het volgende doel. Dat volgende doel was bij vertrek nog niet zo duidelijk, maar na enkele telefoontjes/SMSjes met Marja en Wim waren we het erover eens. We gaan allebei naar een camping in de buurt van Vichy. Niet al te ver voor ons, wel wat verder rijden voor hen. Toch kwamen we bijna gelijk op de camping aan. Opnieuw toch best bijzonder goede vrienden in het buitenland te ontmoeten, dat heeft toch iets speciaals. Nadat ze hun tent hadden opgezet zijn we naar Vichy gegaan en hebben we de stad bekeken. De naam is natuurlijk berucht van het “verkeerde” regiem in de 2e WO, maar dat is geschiedenis. De stad zelf is nogal vergane glorie als ooit belangrijk kuuroord. Eigenlijk dus opnieuw geschiedenis, maar overal zijn werkende, er al dan niet hete, bronnen met allerlei geneeskrachtige vormen van uiteenlopende watersamenstellingen. We hebben er talrijke geproefd, het was meestal echt vies water… maar vast heeeeel gezond. Bitter in de mond….
Overigens heeft Napoleon III hier aan de oever van de Allier wel schitterende tuinen aan laten leggen, een genoegen om door te lopen.
Tijdens het aperitief bij de camper hebben we nog een tijdje gebridged en daarna zijn we naar het restaurantje gegaan dat door de bazin van de camping werd aangeraden. Het lag vrijwel naast de camping, een verdacht advies? Nee! Het wordt eentonig, maar we hebben weer lekker gegeten. We hebben direct voor morgenavond gereserveerd! Morgen gaan we echter eerst met zijn vieren een wandeling maken. Eerst werken, voordat er gefeest mag worden nietwaar.

Vriendendag

We waren net van de camping vertrokken toen we een SMSje kregen van onze goede vrienden Wim en Marja. Zij stonden in België in de file, op weg naar Frankrijk! Wie weet zou er wat te regelen zijn ergens in de volgende weken. Tijdens het opvolgende SMS-verkeer werden we gebeld. Door andere goede vrienden van ons, Roy en Marijke. Ook zij stonden in de file, maar dan in Luxemburg (files heb je kennelijk op alle dagen en op alle routes naar het zuiden in deze tijd van het jaar). Ook op pad naar Frankrijk, met de Middellandse Zee als doel. Dit was echt een verrassing voor ons, we wisten niet dat ze vakantie hadden. De conversatie laat zich raden, of er wat te regelen was voor het einde van volgende week. Want dan moesten ze weer terug naar Nederland. En dit alles op weg naar La Boudelle, naar het huis van weer andere vrienden.
De trip vandaag was weinig enerverend, wel nat. Het regende de gehele dag. Mooi op tijd waren we bij Hans en Corrie, een hartelijk weerzien! En wat wonen ze er toch prachtig in een schitterende en heerlijk stille omgeving. Als je door het arboretum loopt dat Hans aan het aanleggen is (zie foto), hoor je overal om je heen de vogels fluiten.
We hebben de vorderingen van de verbouwing bekeken. De hele bovenverdieping wordt verbouwd, er komt een badkamer bij. Een hele klus!
’S Avonds werden we uitgenodigd om lekker bij de Italiaan te gaan eten in een nabijgelegen dorpje, heerlijk. Corrie en Hans, bedankt!

België?

Files, regen, files en stortbuien. Dat was vandaag onze ervaring met de zuiderburen. Ik weet het, het kan beter, maar vandaag was dat niet het geval!
Wat is het dan een genoegen om weer in Frankrijk aan te komen. Oké, het regende nog steeds regelmatig, maar toch minden hardJ. En voor de lunch hadden we al een boulanger gevonden. En wat is lekkerder dan een echt Frans stokbroodje, paté en “stinkkaas” zoals dat bij ons al van jongs af aan heet. Klein slokje wijn erbij en je waant je… inderdaad, god in Frankrijk. We zijn gestopt in een voorstadje van Troyes, mooie camping, maar 2 kilometer van het centrum van de stad. Iets om te onthouden voor een volgende keer, nu moeten we morgen verder. Een kleine verkenningstocht naar een naburige bakker voor het brood voor morgenochtend bracht ons bij een leuk restaurantje met een indrukwekkende menukaart.
Jullie raden het al, het werd het menu gourmande. Heerlijk, we zijn weer echt op pad!!
Nu nog dit weblog gepubliceerd krijgen en dan rollen we het camperbed in.
Morgen op naar Corrie en Hans in La Boudelle.

Dinsdag 15 mei. Een goed begin……

kan je het niet noemen als je om 8 uur ’s ochtends met de camper van huis vertrekt en er 12 uur en bijna 500 kilometer later weer terug bent. Hoe kwam dat zo?

Het eerste doel van vandaag was een bezoek - op weg naar het zuiden - aan een tante en neef van Cora die in Hoensbroek wonen. Keurig volgens plan waren we er om 10.30 uur. We hadden ze al lang niet gezien, het was heel gezellig. Ze hadden een immens grote Limburgse vlaai ingeslagen, daar konden er wel 10 ruim van eten. Gelukkig hoefde hij niet helemaal op, anders hadden we er nog gezeten!
Bij ons vertrek aldaar moest de camper natuurlijk nog worden bekeken. Geen probleem? Toch wel! Het regende in de camper. Oké een beetje overdreven, maar nat was het wel.
Wat bleek, het nieuwe dakluik dat we vorige week hadden laten monteren bleek fors te lekken! Baaaalen!!!

Wat te doen? Na inspectie was het probleem snel duidelijk. Een fors aantal stukken tape zou het probleem misschien voorlopig kunnen oplossen, maar het zou lapwerk zijn en blijven. Wie weet welk weer ons nog te wachten staat, en als je dan 6 weken weg wil….. Na de formulering van enige vriendelijke gedachten richting garage hebben we die gebeld en ze vertelt er over enkele uren te zijn en of ze de problemen maar per omgaande wilde oplossen.

Eerlijk is eerlijk, we hebben er wel bijna drie uur gezeten, maar er werd tot 7 uur overgewerkt om het probleem (hopelijk?!) te verhelpen. Tegen die tijd had het natuurlijk weinig zin meer richting zuiden af te reizen, dus is het het westen cq Krimpen geworden. Moet zeggen, luxe camping hier!
Morgen een nieuwe poging richting zuiden. Onze volgende afspraak is over twee dagen in midden Frankrijk (La Boudelle), ik hoop dat er deze reis op afspraken geen vloek blijkt te rusten….

Weer op pad

Leuk dat jullie weer "meelezen".
Het huidige plan is om op dinsdag 15 mei te vertrekken.

We hopen ook van jullie zo nu en dan iets te vernemen.

mvg Hans en Cora