Verder door de Alpen

Opnieuw zo dicht mogelijk langs de Italiaanse grens verder naar het noorden. Als je zo via relatief kleine wegen door de Alpen rijdt schiet je natuurlijk niet op, maar mooi dat het is! Het ene schitterende vergezicht wordt afgewisseld door het andere, de ene pas nog hoger dan de andere. En ja, als er dan nog sneeuw ligt….
Wel opvallend is hoe uitgestorven de meeste wintersportgebieden nu nog zijn. Geen mens te zien, de meeste winkels zijn dicht, geen skilift die werkt. Ben benieuwd wanneer het zomerseizoen hier begint, aannemende dat het begint. Echter, absoluut niet uitgestoven was het vandaag in Val d’ Isère. Daar kwamen we zelfs een omlegging tegen, want de hoofdstraat was afgesloten om Porches op te kunnen te parkeren. Er stonden er al tientallen, we hebben er later nog zeker 100 tot 200 langs zien flitsen. Kennelijk een stop in de een of andere rally of tourtocht (Val d’ Isère: alleen voor Porches natuurlijk). We zijn geëindigd in een plaatsje aan het meer van Annecy. We hadden al wel het idee dat je niet op een dergelijke toeristische plek moest zijn, nu dat klopt! We kregen het laatste plekje op de camping waar een camper als de onze op kon staan, hij is vrijwel vol! Maar, we willen hier in de buurt een wandeling maken en het plaatsje Annecy bekijken. Vanaf deze camping kunnen we er met de scooter zo naar toe. En, bovendien hebben we vanaf deze camping volgens de gids ook nog uitzicht op het meer. Nu, dat klopt! Na naarstig speurwerk kan ik vermelden dat als je op het uiterste puntje van het terras van het sanitairblok gaat staan, je inderdaad het meer kan zien.
Het plan voor morgen zal afhangen van wat het weer ons brengt.

Als iemand van jullie tussen Larche en Vars een gele emmer en een plastic zak met vuile was vindt…

Als iemand van jullie op een eventuele reis in Frankrijk tussen Larche en Vars een gele emmer en een plastic zak met vuile was vindt, houden we ons aanbevolen. Balen, dat was het resultaat van het feit dat ik één van onze luiken kennelijk niet goed dicht had gedaan. Dom!! Onderweg bleek het bij een bocht naar links open te klappen. Toen we dat doorhadden was het voor de emmer en de was te laat. We zijn nog wel een eindje terug gereden, maar we waren al anderhalf uur onderweg en je hebt geen idee waar je het verloren hebt. Maar, een geluk bij een ongeluk, de schade had nog veel erger kunnen zijn. Het luik is nog helemaal heel.
Verder was het de dag van de “collen”. We volgen op onze weg naar het noorden de Frans/Italiaanse grens zo dicht mogelijk en het was vandaag een dag de Tour de France waardig. De ene Col na de andere, als de Col de Vars, de Col de Lautaret, de Col du Galibier en als laatste de Col du Télegraphe werden genomen. Het is verbazingwekkend te zien hoeveel mannen er een uitdaging in zien om deze col’s als ware tourrenners te bedwingen. De ene na de andere martelgang omhoog zie je aan de kant van de weg, wat mensen bezielen??
Maar, mooi zijn de Alpen zonder meer.
Het was hoe dan ook mijn dag niet. Ik wilde vroeg stoppen, dus al om goed drie uur op weg naar de beoogde camping. De route was moeilijk te vinden, ja toch, maar dan Deviation! Deviation de ruimte in, twee keer aangegeven en dan niet meer. De weggetjes werden smaller en smaller. Stijl omhoog. De rotswanden waaronder we door moesten rijden lager en lager… maar uiteindelijk hadden we het dorpje gevonden. Zowaar het bord van de camping, nog één weggetje naar rechts… opgebroken. De camping onbereikbaar. Drie kwartier op zoek! Niet getreurd, op naar de volgende.. Het verhaal herhaalt zich. Opnieuw opgebroken straten en omleidingen. Gelukkig zijn we op een gegeven moment zo in de war geraakt, dat Cora uitstapt om de we weg te vragen. Uit het antwoord bleek dat we de ook vanaf de andere kant versperde weg gewoon in moesten rijden, want je kon net tot de camping komen. Bleek zowaar te kloppen. Opnieuw staan we vrij hoog, deze keer zijn sommige bergen waarop we uitkijken zelfs nog besneeuwd.

De Verdon

Vandaag op pad naar het noorden, voor een groot deel via de Verdon. Eerst naar het bekende meer en dan via de canyon naar de bovenloop. Dat laatste stuk hebben we nog nooit gereden. De canyon was nog even mooi als altijd gelukkig niet zo druk als anders. Daarna via vaak best wel smalle en bochtige wegen verder, de gemiddelde snelheid daalde tot nog geen 30 kilometer per uur. In het plaatsje Allos wilden we een nog kleiner doodlopend weggetje inslaan om te kijken of we het startpunt van één van de wandelingen uit ons boek konden bereiken, een heel mooi ogende nog wel! Helaas, de maximale hoogte bleek 2,10 meter te zijn en dat past lang niet. Maar, we zijn niet voor één gat te vangen dus geparkeerd op een grote parkeerplaats waar in de winter alle skiërs geparkeerd staan en de scooter uitgeladen. Met de scooter de berg op. In totaal moesten we 11 kilometer omhoog, de scooter haalde er 7.5 van en toen zei de tuf-tuf geen tuf meer, het was hem te steil. Tja, dan maar terug, inladen en verder. Een andere keer een andere wandeling! Via de Col d’Allos (2250meter) hebben we het dal van de Verdon achter ons gelaten en zijn we verder gegaan via het dal van de Ubaye. We zijn gestopt op nog geen 6 kilometer van de Italiaanse grens en staan op een prachtige plek midden tussen heel hoge bergen op 1700 meter (zie foto). Genieten, maar ’s avonds wordt het best koud hier!

Hoog gespannen verwachtingen, vallen helaas meestal tegen

Maar voordat we aan de verwachtingen toekomen eerst het verloop van de dag. Het zou een rustige dag worden, dus niet al te vroeg op. Op ons gemak ontbeten en overlegd hoe we de laatste 10 dagen van deze reis zouden gaan doorbrengen. Daarna met de scooter naar Cotignac. Daar hebben we ooit enige tijd met de kinderen doorgebracht, helaas is het toeristisch gehalte inmiddels fors toegenomen. Het centrale plein is ten onder gegaan aan de terrasjes. Echter, met de salades die we er voor lunch kregen was niets mis. Tegen de tijd dat onze lunch verorbert was, waren de winkels dicht dus terug naar de camping. Boekje lezen, beetje rommelen en vervolgens opnieuw op pad met de scooter, nu naar Salernes. Daar vonden we een supermarkt die wel open was, we kunnen er dus weer even tegen. Het hoogtepunt van de dag moest het diner bij Luc et Gertrude worden. We bestelden na uitgebreid overleg niet het meest uitgebreide menu, maar één niveau lager. Slechts vijf gangen dus. Met het eten was niet veel mis, maar het tempo waarin de gangen elkaar opvolgden was echt veel te snel. Het ene was nauwelijks op, of het volgende werd opgediend. Dat was bij de drie gangen lunch van gisteren geen probleem, maar nu…? Viel niet mee! Op het einde nog een praatje gemaakt met wie we dachten dat “Luc”zou moeten zijn. Dat bleek te kloppen, evenals het feit dat zijn dochter de zaak overgenomen heeft, maar niet van hem. Er hebben anderen in gezeten die het niet gered hebben en pas vier maanden geleden zijn ze opnieuw begonnen. Om hier een zelfde succes van te maken, moet er nog wel het een en ander gebeuren.

Chez Luc et Gertrude!!!

Na een innig afscheid van Jan, Cobi en Evelien op naar Chez Luc et Gertrude. Dat is een restaurant dat we zeker al 15 jaar geleden hebben ontdekt. Het ligt in the big city of Silans la Cascade, voor de wat minder aardrijkskundig onderlegden onder ons, dat ligt tussen Cotignac en Salernes in de Provence. Het restaurant beviel ons destijds zo goed, dat we er met de kinderen als we maar even in de buurt waren teruggegaan zijn. Op één vakantie zijn we hier zelfs eens vier dagen gebleven om alle vier de verschillende menu’s te proberen!
Het was zeker zo’n 10 jaar geleden dat wij hier voor het laatst waren, maar Silans ligt slechts 70 kilometer van St Raphaël dus… proberen!
Omdat het dus niet ver was kwamen we om12.30 aan in Silans. Hier werd het restaurant al snel terug gevonden, al was het maar wegens gebrek aan andere gebouwen. Eigenlijk wilde ik er ’s avonds gaan eten, maar Cora stelde voor direct te gaan lunchen. Nu, Luc is er nog wel maar kookt zelf niet meer, Gertrude is al helemaal verdwenen en zo te zien opgevolgd door haar dochter (esthetisch zeker een verbetering) , maar het eten…. was ouderwets. We hebben het kleinste drie gangen menu genomen en een flesje wijn, maar lekker. We hebben direct voor morgenavond gereserveerd, zijn naar de vlakbij gelegen camping gereden en hebben vanmiddag uitgebuikt.

Wandelen

Na niet al te rijp beraad is gisterenavond besloten dat we vandaag een wandeling zouden gaan maken, wel 40 kilometer hier vandaan. Na onszelf moed te hebben ingedronken met koffie en lekkere dingen, op pad. Het was maar goed dat we een navigatieapparaatje bij ons hadden, anders zouden we het startpunt van de wandeling nooit gevonden hebben. Althans, het was maar goed? Als we de wandeling niet hadden gevonden had me dat 4 uur lang echt steile paden af en ook vrij steile paden op gescheeld en zeker 20 muggenbulten. We kwamen op een gegeven moment tussen zulke grote aantallen muggen terecht dat je om je heen bleef slaan. Je doodde er honderden maar helaas niet allemaal. Ik ben nooit de snelste de berg op, maar deze keer vloog ik naar boven om deze beesten te ontlopen. Verder was het overigens een erg leuke mooie en al keuvelend met Evelien ook een gezellige wandeling. Op de terugweg nog wat gedronken op een terrasje met een fantastisch uitzicht. Voor de rest van de dag het recept van gisteravond herhaald. Morgen gaan we weer verder, landinwaarts. Het is een hele leuke tijd geweest met Jan, Cobi en Evelien. Bedankt!

Jan, Cobi en Evelien

Rustig op weg naar St Raphaël. Omdat we alle tijd hebben is er een omweg via Cannes gepland, zo kunnen we langs de mooie kustroute rijden en missen we de drukte van Frejus. Het plan werkte bijna helemaal, behalve dat we op een gegeven moment onder een tunnel doormoesten van 3 meter hoogte. Oeps, wij zijn 3.25. Dat kwam met wat omrijden goed. De kustroute is inderdaad heel mooi, vooral voor de vele kleine cabrio’s en sportwagens, beduidend minder voor campers van ons formaat, maar om 4 uur stonden we op de camping waar we drie weken geleden van vertrokken. Terug van weggeweest! Eerst rondkijken of Jan, Cobi en Evelien er wel zijn, want het nadeel van verrassen is dat je niet even kan informeren of ze misschien verkast zijn. Maar nee, hoor! Nog geen 100 meter liepen we de camping op of we zagen hun De Waard tent, jullie weten waarschijnlijk wel, dat zijn die oerdegelijke mooie Nederlandse tenten. Niet te missen. Nu, we stonden bijna in de voortent voordat we doorhadden dat het niet de tent van Jan en Cobi was. De auto was weliswaar donkerblauw, maar van een ander merk. Verder gezocht en zowaar, ze stonden inderdaad nog op de camping. De tent, de auto, de drie fietsen, het klopte helemaal. Alleen waren ze er zelf niet. Niet ver ervandaan was een plek waar wij de camper neer konden zetten. Nauwelijks waren we geïnstalleerd of we hoorden Cobi in de verte zeggen: “kijk zeg, ook een Nederlandse LMC” (LMC is het merk van onze camper). Een seconde later keek Evelien om de hoek… toch apart zo’n ontmoeting buiten Nederland en erg leuk. Zo leuk dat het gisteren te laat geworden is om weblogs te schrijven of wat dan ook. Waar we gegeten hebben raden jullie vast nooit.